ژانر ترس روان‌شناختی ژانری است که با وجود آن که افراد زیادی توانایی ساخت بازی در آن را دارند اما تعداد بسیار کمی هستند که به درک کامل از آن می‌رسند، نقاط کلیدی آن را در می‌یابند و می‌توانند آثاری در خور برای این ژانر خلق کنند. برای اطلاع از جدیدترین اخبار و بروزترین رویدادهای دنیای بازی، با Acc2Shop همراه باشید.
Silent Hill فرنچایزی بود که این نوع از به تصویر کشیدن ترس را به بلوغ رساند و سازندگانی که به راستی به دنبال خلق آثاری منطقی و پایبند بر این ژانر هستند همیشه به آن به عنوان منبع الهام خود رجوع می‌کنند. امروز قصد داریم به برخی از عناوینی بپردازیم که به نوعی در ساختار و یا به تصویر کشیدن ترس خود از Silent Hill الگوبرداری کردند. با گیمفا همراه باشید.
عنوان Lost In Vivo یک بازی ترس روان‌شناختی به شدت اتمسفریک است که تا حدودی رنگ و بوی عناوین کلاسیک Silent Hill را با خود یدک می‌کشد. طراحی محیط و فضاسازی درست همانند یک نسخه از Silent Hill است و در کنار آن، گرافیک رترو مانند آن شخصا برای من به شدت جذاب است. یکی از خصوصیات بسیار برجسته‌ی این بازی استفاده‌ی فوق‌العاده از صدا و همچنین مکان‌های کوچکی است که به سرعت حس و حال کلاستروفوبیا را به پلیر القا می‌کند.
داستان بازی از آن جایی شروع می‌شود که شما در یک شب معمولی در حال قدم زدن با سگ خود هستید که بر اثر یک توفان شدید سگتان به داخل فاضلاب فرار می‌کند و حالا شما باید او را پیدا کنید. شاید در نگاه اول داستان به شدت سطحی و یا حتی بی اهمیت به نظر برسد اما با پیش‌روی در بازی پلات آن شروع به گسترش و نمایان شدن می‌کند که به خوبی با کلیت طراحی این اثر همراه شده و حتی تا حدودی به ترسناک‌تر شدن آن نیز کمک می‌کند و می‌تواند پلیر را برای ادامه‌ی مسیر مشتاق نگه دارد.
در کنار این مسئله طراحی دشمنان نیز فوق‌العاده است و به خوبی می‌تواند آن دوز مناسب از استرس را به پلیر تزریق کند و از قضا در اینجا نیز الگوبرداری از Silent Hill به خوبی نمایان می‌شود. برخی از مکان‌های بازی به طور مستقیم یادآور دنیای جهنمی Silent Hill مخصوصا در نسخه‌ی اول است و همان حس و حال را نیز منتقل می‌کند. در نهایت اگر هوس نسخه‌های کلاسیک این فرنچایز را کرده‌اید، باید بگویم Lost In Vivo اثر فوق‌العاده‌ای است که می‌تواند به خوبی نیازتان برای یک اثر ترسناک عالی با عصاره‌ی Silent Hill را برآورده کند
در ابتدا قصد داشتم نسخه‌ی ابتدایی The Evil Within را در مقاله قرار دهم اما یک مسئله باعث شد نظرم را عوض کنم و آن هم شهرک Union بود که در نسخه‌ی دوم در آن قرار داشتیم که به شدت حس و حال Silent Hill را به من منتقل می‌کرد. قسمت اول یک اثر وحشت بقای به شدت هیبرید بود که بسیار زیبا در ساختار خود هم از Resident Evil الهام گرفته بود و هم ترس روان‌شناختی خود را بر پایه‌ی آثار Silent Hill بنا کرده بود با این وجود، شهرک Union در نسخه‌ی دوم و آزادی در جست و جو و گشت و گذار در این شهر حسابی مرا به یاد این مجموعه می‌انداخت و می‌توان به وضوح الگوبرداری سازندگان از آن را مشاهده کرد.
همچنین Anima در این نسخه از آن دسته دشمنانی است که به خوبی می‌تواند در یک نسخه از SH جای بگیرد. این کاراکتر از آسیب‌های روحی Sebastian که از اتفاقات نسخه‌ی اول به جای مانده بود تغذیه می‌کرد و تا حدودی دلیل اصلی تعقیب Sebastian توسط Anima به دلیل وضعیت روانی ضعیف و زخم خورده‌ی او بود که کانسپتی بسیار عالی برای طراحی یک دشمن برای یک اثر ترس روان‌شناختی است.
داستان‌سرایی این بازی نیز بسیار از عناوین کلاسیک Silent Hill الهام گرفته است. به تصویر کشیدن کشمکش‌های روانی کاراکترهای مختلف در دنیایی از هم گسیخته و متخاصم درست چیزی است که آثاری همچون Silent Hill 2 به دلیل پیاده‌سازی بی‌نقص آن جاودانه شدند و هر دو عنوان The Evil Within نیز سعی کرده‌اند پا جای پای این اثر گذاشته و به روش اختصاصی خود آن را پیاده‌سازی کنند.
عنوان Tormented Souls اثری که است که از اکثر فرنچایزهای کلاسیک ژانر وحشت بقا همچون Alone In The Dark، Resident Evil و Silent Hill الهام گرفته است و این مسئله به خوبی در طول تجربه‌ی بازی نمود می‌کند. برخی از بخش‌های محیط حسابی یادآور Resident Evil هستند این در حالی است که در طراحی دشمنان از Silent Hill و عنوان The Suffering الگوبرداری کرده و تا حدودی این دو استایل را با یکدیگر ادقام کرده است. همچنین در برخی از بخش‌های بازی ما شاهد سکانس‌های روان‌شناختی هستیم که به خوبی یادآور عناوین مختلف SH هستند.
در چندین سال اخیر Tormented Souls جزو عناوینی است که به بهترین شکل ساختار خود را با وحشت بقای کلاسیک تعدیل کرده است و در هر گوشه از محیط خود یک الگوبرداری مشخص و جذاب از عناوین کلاسیک این ژانر داشته است که باعث می‌شود به یک بازی فوق‌العاده در این ژانر تبدیل شود.
یکی از خصوصیات جذاب این عنوان آن است که طراحی محیط آن صرفا بر اساس یکی از فرنچایزهای مذکور نبوده است و شما در طول بازی به بخش‌هایی پا می‌گذارید که گویی از یک قسمت Silent Hill بیرون آمده است و کمی بعد وارد محیطی می‌شوید که شباهت‌های بسیاری به نسخه‌ی ابتدایی Resident Evil و عمارت اسپنسر دارد! این رویکرد نسبت به طراحی محیط باعث می‌شود در طول تجربه‌ی خود احساس کنید در حال تجربه‌ی دوباره‌ی دوران طلایی این ژانر هستید.
مدت‌ها پیش در طی یکی از مقالات ترس محور دیگر، از Cry Of Fear صحبت کرده و از نقاط قوت آن به عنوان یک اثر وحشت بقا گفتیم اما به الگوبرداری‌های بسیار زیاد آن از Silent Hill اشاره‌ای نکردیم که در این مقاله از خجالتش در خواهیم آمد. این بازی در واقع راهش را به عنوان یک ماد برای نسخه‌ی ابتدایی Half-Life آغاز کرد و چندین و چند جایزه نیز دریافت کرد اما به لطف جامعه‌ی طرفدارانش توانست در نهایت به یک اثر مستقل تبدیل شود و در سال 2013 به طور رایگان در اختیار عموم قرار بگیرد.
Cry Of Fear الگوبرداری‌های بسیاری از عناوین کلاسیک Silent Hill کرده است، از درگیری با هیولاهایی که زاده‌ی روان پریشان کاراکتر اصلی هستند تا به تصویر کشیدن یک شهر کوچک منزوی که خیابان‌هایش بوی مرگ می‌دهند. این بازی همچنین از روش‌های بسیار موثری برای ترساندن پلیر استفاده می‌کند و به راستی برخی مواقع می‌تواند شما را از جایتان بلند کرده و به یک استراحت کوچک دعوت کند.
در کنار این موارد موتور گرافیکی Source نیز شخصا برای بنده یکی از موتورهای گرافیکی بسیار جذابی محسوب می‌شود که به دلیل انعطاف‌پذیری بالایی که از خود در طول سالیان سال و آثار متعدد Valve به نمایش گذاشته است به خوبی می‌تواند محیط‌های ترسناک خلق کرده و گیم‌پلی‌ای را ارائه دهد که برای همگان حس آشنا و لذتی نوستالژیک دارد.
Silent Hill الگوی برجسته‌ای برای بسیاری از فرنچایزهای نام‌دار وحشت روان‌شناختی‌ای است که امروزه بسیاری از ما نام آن‌ها را در ذهن جاودانه کردیم، یکی از این موارد Fatal Frame بود. نسخه‌ی ابتدایی این مجموعه به شدت از SH الهام گرفته و با استایل خاص خودش آن را شخصی‌سازی کرده بود که از آن پس مانند خون در رگ‌های این آن جاری شده و به بخشی از هویتش تبدیل شدند. شباهت برخی از خصوصیات ساختاری این بازی به یک اثر از دنیای Silent Hill انکار ناپذیر است.
رعایت بسیاری از قوانین وحشت بقا و خلق دنیایی خاکستری و روح زده که انزوا را درست همچون SH به پلیر منتقل می‌کنند باعث می‌شود در هنگام تجربه‌ی آن احساسات آشنایی را در رابطه با ترس تجربه کنید. Silent Hill پلیر را در شهری مرده رها می‌کرد که در آن باید با هیولای درونی خود و هیولاهایی که گویی مستقیم از جهنم آمده‌اند روبهرو می‌شد و در راستای بقا و فرار از آن شهر از هر چیزی که می‌توانست استفاده می‌کرد.
Fatal Frame نیز از ساختاری کاملا مشابه پیروی می‌کند اما این موارد را با ارواحی که توانایی رد شدن از اجسام را دارند و یک دوربین عکاسی جایگزین می‌کند و کاراکتر داستان را در درد، اندوه و زجر تک تک این ارواح سهیم می‌کند، ساختاری مشابه، پیاده‌سازی متفاوت. آن قدر ساختار این دو فرنچایز در زمینه‌ی فضاسازی به یکدیگر نزدیک است که حقیقتا اگر به من نمی‌گفتند Silent Hill f یک نسخه از این فرنچایز است، اولین احتمال من یک نسخه‌ی تازه از Fatal Frame بود.
Deadly Premonition از بسیاری از جهات بازی جالبی در ژانر وحشت بقا محسوب می‌شود که حقیقتا آن چنان قابل توصیف نیست. این عنوان رکورد دوقطبی‌ترین نقدها را برای یک بازی وحشت بقا در گینس به نام خود ثبت کرده است! بنابراین احساس می‌کنم متوجه شده باشید که چرا توصیف آن برایم سخت است. در ظاهر Deadly Premonition یک اثر ترسناک گاها مضحک به نظر می‌رسد که آن چنان خودش را جدی نمی‌گیرد و تناقضات زیادی در طراحی بخش‌های مختلف آن وجود دارد اما همچنان به شکل عجیبی اثری سرگرم کننده است و برخی لحظات ترسناک بسیار خوبی نیز دارد.
شما در نقش Francis York Morgan یک مامور ویژه‌ی FBI قرار می‌گیرید و بازی در شهر آمریکایی کوچکی به نام Greenvale که توسط کوه‌های بلند محاصره شده و از قضا محل سکونت نیروهای اهریمنی نیز هست قرار دارید، آشنا نیست؟
Francis در حال تحقیق درباره‌ی مرگ دختر 18 ساله‌ای به نام Anna Graham است که در این راه باید این شهر بزرگ که در قالب جهان آزاد بازی در اختیار پلیر قرار می‌گیرد را زیر پا گذاشته، با افراد مختلف معاشرت کند، از گذشته‌ی این شهر پرده برداشته و صد البته در این مسیر از هیولاها و شیاطین نیز جان سالم به در ببرد. علاوه بر شباهت‌های غیر قابل انکار بین Greenvale و Silent Hill ما شاهد شباهت‌های عجیب و غریبی در دشمنان این اثر نیز هستیم به طوری که رسما یکی از هیولاها در قبای یک پرستار مونث و با طراحی بسیار مشابه به SH در بازی ظاهر می‌شود!
دنیای موازی اهریمنی و پرستارهای جذاب خون‌خوار ترکیبی است که نام Silent Hill را فریاد می‌زند. Deadly Premonition اثری است که یا از آن متنفر می‌شوید و یا به طرزی عجیب از آن لذت می‌برید اما هر طرف این ماجرا که بایستید همچنان با اثری روبهرو هستید که در طی روند توسعه‌ی خود دائما در حال نگاه کردن به Silent Hill بوده است.
Visage وصیت Silent Hills برای طرفدارانی است که آرزوی تجربه‌ی آن را داشتند. این اثر به بهترین شکل بسیاری از بخش‌های P.T را در خود جای داده و یکی از ترسناک‌ترین آثاری است که در چند سال اخیر عرضه شده است و با وجود آن که شخصا از آثار Walking Simulator وحشت خسته شده‌ام اما این عنوان را می‌توان جزو بهترین‌های این ساب ژانر در نظر گرفت.
Visage تنها چند ماه پس از کنسل شدن P.T مراحل توسعه‌ی خود را آغاز کرد و حتی با نگاه کردن به آن هم می‌توان به خوبی دریافت که منبع الهام آن چه بوده است. Visage درست همچون P.T درون یک خانه‌ی نسبتا مدرن در حال جریان است که تاریخچه‌ی بسیار تاریکی دارد. از افرادی که خانواده‌ی خود را به قتل رساندند تا افرادی که عقلشان را از دست داده و یا خودکشی کرده‌اند. شما در نقش کاراکتر اصلی تکه‌هایی از این اتفاقات دل خراش را تجربه می‌کنید و دائما شاهد تغییر خانه خواهید بود(درست همچون P.T).
هنگامی که در محیط خانه در حال قدم زدن هستید گاهی اوقات احساس می‌کنید برخی از بخش‌های آن مستقیما از دموی P.T استخراج شده و در این عنوان قرار گرفته‌اند. گرافیک بازی فوق‌العاده است، صداگذاری آن دائما شما را در استرس مطلق نگه می‌دارد و لحظات ترسناک آن باعث می‌شوند زندگی خود را بازنگری کرده و ببینید کجای راه را اشتباه رفتید که امروزه این طور عاشقانه از ترس استقبال کرده و خود را زجر می‌دهید. با وجود آن که Silent Hills هیچ‌گاه منتشر نشد اما Visage روح معنوی آن را در خود حفظ کرده و یاد آن را زنده نگاه داشته است.
